ای صبا با تو چه گفتند که خاموش شدی

چه شرابی به تو دادند که مدهوش شدی

تو که آتشکده عشق و محبت بودی

چه بلا رفت که خاکستر خاموش شدی . . .

.

.

.

جداموندن از کسی که دوستش داری فرقی بامردن نداره

پس عمری که بی تو میگذرد مرگی است به نام زندگی . . .

.

.

.

آرزویم این است که بهاری بشود روز و شبت

که ببارد به تمام رخ تو بارش شادی و شعف

و من از دور ببینم که پر از لبخند است چشم و دنیا و دلت . . .

.

.

.

گفته بودند که گنج در ویرانه هاست

راست گفتند چون وجودت در دل ویران ماست !

.

.

.

سرکش بودم به حیله رامم کردی / ای افسونگر ، چه پخته خامم کردی

خوش چرخاندی کمند گیسویت را / در تاریکی اسیر دامم کردی . . .

.

.

.

دیدی ای حافظ که کنعان دلم بی ماه شد

عاقبت با عشق و غم کوه امیدم آب شد

گفته بودی یوسف گمگشته باز آید ولی

یوسف من تا قیامت همنشین چاه شد

.

.

.

کسی که احساسات ِ تو رو بازی می گیره و تنهات میذاره

چند قدم اونورتر زیر ِ پایِ کسی دیگه داره لِه می شه

شک نکن . . .

.

.

.

گیرم که از حصار کوتاه دلم ساده می پری ،

با دیوار بلند خیالم چه می کنی . . . ؟

.

.

.

ما نه آنیم که در بازی تکراری چرخ و فلک

هرکه از دیده مان رفت زخاطر ببریم !

یا که چون فصل خزان آمد و گل رفت بخواب

دل بعشق دگری داده ز آنجا ببریم

وسعت دیده ی ما خاک قدمهای تو بود

خاک پای قدمت را به دو دنیا ندهیم . . .

.

.

.

مانند همیشه چشم هایم به در است

بر سفره ی ما جگر نه ، خون جگر است

ته مانده ی سفره ی شما را آورد

آری ، پدرم مورچه ی کارگر است !

.

.

.

درون دلی که پیدا نیست / پر از زندان و زندانیست

تو را محکوم دل کردم / نمیدانم دلیلش چیست

سبب شاید همین باشد / بدون تو نباید زیست

.

.

.

تنهایی ات را از تو گرفتم ، در خنده هایم شریکت کردم

نگفته بودی بازرگان عشقی ، من از کجا می دانستم سود من تنهاییست . . .

.

.

.

سلام به اون اهل دلی که بی ریا و باصفاست

قلب پر از محبتش همیشه با یاد خداست

دور باشه از وجودتون هرچی غم و هرچی بلاست

گفتم سلامی عرض کنم نگی فلانی بی وفاست . . .

.

.

.

خدایا خیلیا دلمو شکستن ، شب بیا با هم بریم سراغشون

من نشونت میدم تو ببخششون!

.

.

.

طالع بخت مرا هیچکسی یار نبود / پشت من را بخدا ذره ای دیوار نبود

همه از پشت زدند بر کمرم خنجر را / جاده شانس من از کودکی هموار نبود . . .

.

.

.

میگویند شکستنی رفع بلاست ، ای “دل” تحمل کن شاید حکمتیست !

.

.

.

آرزو دارم بهاران مال تو / شاخه های یاس خندان مال تو

گرچه درویشان تهی دستند ولی/ ساده بودن های باران مال تو

.

.

.

هنوز برایت می نویسم

درست شبیه پسرکی نابینا که هر روز برای

 ماهی قرمز مرده اش غذا می ریزد . . .

.

.

.

ندارم من نظر جز بر نگاهت / ندارم من طلب جز روی ماهت

ندارم من دلی جز عاشق تو / نباشم من دمی جز در پناهت . . .

.

.

.

بر لب دریای حسرت خانه ای دارم قدیمی

از تمام دار دنیا دوست دارم صمیمی

گاه و بیگاه یادی از ما میکند

با مرامش شرمسارم میکند . . .

.

.

.

چشم بر هم ننهاده گردش دوران گذشت

بهر یک کَس سخت و بهر دیگری آسان گذشت

روزگاری خواهد آمد با خودت نجوا کنی

یاد باد آن روزگارانی که با یاران گذشت . . .

.

.

.

باغبانی پیرم ، که به غیر از گلها از همه دلگیرم

کوله ام غرق غم است ، آدم خوب کم است

عده ای بی خبرند ، عده ای کور و کرند

اندکی هم پکرند و میان رفقا ، عده ای همچو شما تاج سرند!

.

.

.

ارادتمند کسانی هستیم که تو خاطرمون ابدی هستند

و تو خاطرشون عددی نیستیم

.

.

.

سکوتی بود بر قلبم که با آن میزدم فریاد

اگر از شهر غم رفتی مرا هرگز مبر از یاد

.

.

.

گمم نکن …

در گوشه ای از حافظه ات آرام مینشینم ، فقط بگذار بمانم . . .

.

.

.

میروم تا در آغوش خاک قرار گیرم ، و تمام خاطراتمان را به خاک بسپارم

چون دیگر بعد تو پناهی بهتر از آغوش خاک ندارم . . .

.

.

.

کی من خلاص میشوم از انتظار تو ؟

کی میرسد بمقصد دل این قطار تو ؟

خواهد رسید فصل بهاری که میشود

آرام تکیه کرد و رها شد کنار تو . . .

.

.

.

گرچه آلوده دنیای غریبم اما

سینه ای پاک به پهنای صداقت دارم

دل من عاطفه را میفهمد ، من به خود میبالم

با کسی سبزتر از عشق ارادت دارم . . .

.

.

.

در دوری لذتی است که در با هم بودن نیست

چون در با هم بودن ترس از فراق است و در دوری شوق دیدار . . .

.

.

.

یار باوفایم ؛ در روزهای با تو بودن بی تو بودن را نفرین میکنم

و در روزهای بی تو بودن ، با تو بودن را آرزو میکنم . . .

.

.

.

خیال تو همه جا با من است اما ، دلم گرمای بودنت را می خواهد نه سردی خیالت را !

<SPAN style="FON ˙·٠•ღ❤ تنها ❤ღ•٠·˙...