سهراب، گفتی: "زیر باران باید رفت... چشم ها را باید شست...

 جور دیگر باید دید."

چشم ها را شستم، باز همان را دیدم...

جز دو رنگی و دروغ ...

جز غم و غصه و تلخی، هیچ به چشمم نرسید...

پس چه شد آن همه توصیف قشنگت سهراب!

دوره ی تلخ فریب،

دوره ی رنگ سیاهی است سهراب!

دوره ی این همه نامردی هاست!

تو اگر می دانستی، دل آسمان هم از دست بشر می گرید،

باز سر می دادی: زیر باران باید رفت؟؟؟