عــطــش عــشــق...

تـشـنـه ام

ولـی آب از کـوزه نـخـواهـم

جـرعـه ای عـشـق مـرا بـایـد داد

از لـبـش

تـا فـروکـش بـکـنـد ایـن عـطـشـم....

خـشـکـم

نـه از بـی آبـی

یـا کـه بـاران بـه دلـم راه نـداشـت

آتـش بـه دل و خـرمـن عـشـق افـتـاده

چـون کـه عـشـقـم در دلـش جـای نـداشـت...

سـرد و بـی روحـم

نـه از سـردی بـاد و تـگـرگ

یـا زمـسـتـان کـه شـدم حـبـس در آن

سـردی رفـتـارش،

جـان و روحـم را بـه یـکـجـا بـسـتـانـد...

مـن فـقـط دل خـوش آنـم کـه شـایـد روزی، از نـو

بـارش عـشـق بـشـویـد هـمـه ی غـم هـا را

تـابـش عـشـق کـنـد گـرم مـنِ تـنـهـا را...

بـاز هـم مـیـگـویـم

مـن تـو را مـیـخـواهـم

تـا بـیـایـی و بـا هـر نـفـسـت

تـو کـنـی احـیـا هـمـه ی احـسـاسـم...

چـون کـه ایـمـان دارم

بـا سـر و پـای وجـود

مـن بـه تـو

و نـفـس هـای مـسـیـحـانـه ی تـو...