نوشتن از نبودن تو

در هراس از  باور رفتن تو

یا فرار من از باور این حقیقت تلخ

هیچ کمکی به محو خاطره های من نکرد

تو میدانی  بهشت  من جایی است  بین خاطرات تو...

پرواز به  بهشت خاطراتم  هیچ محدوده ی زمانی و مکانی ندارد

من آن را حس می کنم...

با تمام وجود ،

بوی عطر گل میخک و یاس ،

نوازش نسیم و بوی خاک باران خورده را

کمی مانده به شب بوها،

در کنار بوته های رز وحشی،

و زدودن غبار اندوه  از چهره ام

با  درخشش مروارید دل

راستی چه دیدنی است!...

حس ناب تازگی در دوست داشتن های بی قید و شرط ،

هنگام گردش در باغچه ی کوچکِ  خاطراتمان ،

هزار باره شرمنده ات می شوم

که آزارِ مرا با  بخشش پاسخگو بودی ...

 گویی هزار سال است که از رفتن تو می گذرد...

تو ای خوب من ،مرا به خاطر تمام سهل انگاری هایم ببخش...