اينجا من هستم؛

 سکوتي محض،

 سکوتي شکسته و درهم بخاطر هر روز نديدن تو

اينجا من هستم ؛

 تهي از زندگي و روزمردگي ،

 خالي تر از هميشه؛

 با کلافي درهم و پيچ در پيچ

معني سکوتم را با چشمانم برايت بارها فرستاده ام

اينجا من هستم

 با آوازي که هرگز نشنيدي

من هستم و سازي مبهم

اينجا من مانده ام تنها در پس اندوه صداي کهنه سازم

 من هستم و گلي پرپر شده از عشقي کور

من هستم و يکرنگي شکسته ام

اينجا در شهري دور من مانده ام به انتظار هر لحظه که ميايي

درشهري خاک گرفته وغروبي تنگ،که سينه ام را هر آن مي درد

اينجا من مانده ام وسرمايي که استخوانم راداغون کرده است

من هستم و سيمايي شکسته تر از هميشه

اينجا من هستم

 و خيال هميشگي چشمان تو،

 حتي كلمات هم دگر از نوشتن دردهايم عاجزند . .

در اخرين لحظه ديدار به
چشمانت نگاه كردم و
گفتم بدان اسمان قلبم
با تو يا بي تو بهاريست
همان لبخندي كه توان را
از من مي ربود بر لبانت
زينت بست.
و به ارامي از من  فاصله
گرفتي بي هيچ كلامي.
من خاموش به تو نگاه می كردم
و در دل با خود مي گفتم :اي كاش اين قامت
نحيف لحظه اي فقط لحظه اي  مي انديشيد كه
اسمان بهاري يعني ابر
باران رعد وبرق و طوفان
ناگهاني
و اين جمله ،جمله اي
بود بدتر از هر خواهش
براي ماندن و تمنايي
بود براي با او بودن