تمــــــــــــــــــــام شعرهایم در وصف نیامدنت است !

اگـــــــــــــــــر روزی . . .

نـــــــــــاگــــهان . . .

نــــــــــاباورانـــــــ ــه سر برســـــــــــــی . . .

از شاعر بودن . . .

استعفا میدهم . . .

نقـــــــــــــــــاش میشوم. . .

و تا ابـــــــــــــــــــــد نقش پــــــــــــــرواز مـــــــیکشم !!

همیشه حّوا بودم

ساده و بی ریا.

یك سیب چیدم كه شد حكم حبس ابدم بر زمین.

آدم را ولی... تبرئه كردند.

به گردن نگرفت آن بوسه ای كه هر دو بر لعل بهشتی زدیم.

گر چه او را هم بر زمین مأوا دادند

اما مأوا كجا؟ حبس كجا؟!

تصمیم گرفتم یك بار هم كه شده به جای حوّا بودن، آدم باشم!

میخواهم بدانم طعم بی وجدانی چطور است؟!....