اصـــــلا به روی خـــودم هـــــم نمے آورم که نیـــستی

هـــــر روز صبـــــح

شـــماره ات را مےگـــیرم

زنـــــی می* گوید: دســتگــاه مشـــترک

حرفــــش را قــطــع مےکنم

صدایـــت چرا انقـــدر عـــوض شـــده عزيـــزم؟

خوبی؟ ســــرما که نخورده ای؟مے دانی دلـــم چقـــدر بـــرایـــت تنـــگ شـــده است؟

چنـــد ثانیــه ای ســـکوت مے کنم

من هـم خـــوبم

مزاحــمت نمے شوم

اصـــلا به روی خـــودم هـــم نمے آورم كـه نيــســتی !

احــســآسِ مَــن قیــمَتــی دآشــتــــ ،

 کــه تــو برآیِ پَـرداخت آن فَــقیر بــودی !

روی قبـــرم بنویسید:

" موریانه ها زهرمارتان باد "

این تـَـن کــه می خورید پـُـر از حسرتهای شیرین بود ...